People, Places & Things

Woensdagavond 20 februari bezocht ik de luid bejubelde voorstelling People, Places & Things van Toneelgroep Oostpool. Waar ik enorm naar uit had gekeken werd een teleurstelling. Hanna Hoekstra speelde sterk en zeer geloofwaardig. Maar het stuk boeide mij niet. Te rechtlijnig, te voorspelbaar, te zweverig. Verslaafde vrouw met trauma komt in afkickkliniek. Wil in eerste instantie geen hulp accepteren en later wel. Krijgt inzicht, geneest min of meer en maakt een nieuwe start met haar ouders.

Ik wil als kijker verrast worden, op het verkeerde been gezet. Ik moest denken aan Nymphomaniac van Lars von Trier. Dat je denkt dat het niet ellendiger kan en dat dat dan toch gebeurt. Dat je jaren later zo’n film nog herinnert. Iets wat me bij People, Places & Things zeker niet zal gebeuren.

Maar wat mij dan bezighoudt na afloop is, waarom wordt een dergelijk stuk unaniem juichend ontvangen. Ben ik nou gek? Is mijn smaak té afwijkend? Of kletsen journalisten elkaar gewoon na? Tsja, gezegd moet worden dat het stuk ook in Londen al zeer succesvol is ontvangen. Het zal dus wel aan mij liggen.